Mam takie wspomnienie: jest 2006 rok, jestem z mężem na Sycylii na tygodniowych wakacjach. Mieszkamy w małym rodzinnym hotelu „Ipanema” położonym na zboczach Taorminy, dwa kroki od Isola Bella przypomnianej ostatnio przez serial HBO „White Lotus”. Codziennie około siedemnastej pod hotel na swoich skuterach zjeżdżają kelnerzy. Usługują gościom przy kolacji, serwują wina i desery. Obsługa pierwsza klasa. Pewnego wieczoru szef kelnerów, Antonio, pyta jaki deser dziś wybieram. „Tiramisu!”, odpowiadam bez wahania. On zanurza wielką łychę w szklanym naczyniu i wali mi na talerz solidną porcję. Żadna tam piękna prezentacja – nie wygładził brzegów, nie oprószył kakao, nie przybrał listkiem mięty. Za to zaserwował mi autentyczność – to był hotel prowadzony przez rodzinę, więc przy tej porcji słodkości walniętej na talerz od serca, od razu poczułam się tej rodziny częścią. A tiramisu wyborne!